"Kwiaty na poddaszu" V. C. Andrews

 

Wydawnictwo: Świat Książki

Język oryginału: angielski

Tłumaczenie: Bożena Wiercińska

Rok wydania: 2012

Ilość stron: 384

Od przeczytania „Kwiatów na poddaszu” minęły już ponad dwa miesiące, a mi wciąż ciężko wyrazić słowami wrażenie, jakie zrobiła na mnie ta książka. W powieści Virgini C. Andrews kipi od emocji, a przedstawiona historia momentami jest tak niewiarygodna, że nie wiem, co o niej myśleć. Oprócz niezwykle wciągającej fabuły, książka ma niestety swoje wady, o których ciężko zapomnieć.

Początek historii jest dość banalny, oto w dniu swoich urodzin, ginie Christopher – mąż i ojciec czwórki dzieci, który jako jedyny żywiciel rodziny pozostawia ich bez środków do życia. Jego żona nie jest w stanie znaleźć sobie pracy, by utrzymać rodzinę, więc w celu zapewnienia im godnego bytu postanawia wrócić do rodzinnego domu. Dzieci nie wiedzą jednak o tym, że ich dziadkowie kilkanaście lat wcześniej wyrzekli się córki z powodu jej ślubu z nieodpowiednim mężczyzną, liczą po prostu na nowy domu, rodzinę i piękne dzieciństwo. Niestety po przekroczeniu progu starego domu rodem z epoki wiktoriańskiej, rozpoczyna się ich koszmar. Kobieta ze strachu przed ojcem, zamyka je na poddaszu, tłumacząc, że to tylko na kilka dni. Niestety dni zmieniają się w tygodnie, a wolność nie nadchodzi.

„Kwiaty na poddaszu” wciągnęły mnie od pierwszej strony, współczułam małym bohaterom, śledząc ich życie w zamknięciu, początkową wiarę w matkę, miłość do niej, która zamknęła ich umysł na sytuację w jakiej się znaleźli. Przerażało mnie, że gdzieś na świecie mogło tak być naprawdę, że komuś tak zależało na majątku, że mógłby poświęcić „krew z swojej krwi”. Na uwagę zasługuje wątek najstarszego rodzeństwa: siostry i brata, którzy zmuszeni do dorastania w jednym pomieszczeniu, w pewnym momencie przekraczają granice „braterskiej” miłości. Niestety pewne fragmenty opisujące ich relacje są dla mnie zbyt dosadne, wolałabym, żeby pozostały w sferze niedopowiedzenia, niemniej to odważny wątek i z pewnością m.in. on sprawia, że książka jest interesująca.

Do największych minusów książki można zaliczyć strefę językową, wymieniając szereg oklepanych określeń i tekstów, którymi posługuje się autorka, m.in. „diabelskie nasienie” i „grzeszni kochankowie”. Wydawało mi się wtedy, że czytam jakiś tani romans, bo choć fabuła była ciekawa i nie mogłam się od niej oderwać, to język skutecznie raził mnie przez całą lekturę „Kwiatów na poddaszu”. Warto to jednak przecierpieć by poznać zakończenie książki, które krótko mówiąc robi wrażenie. Jako, że jestem już po przeczytaniu także drugiego tomu, czyli „Płatków na wietrze”, to z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że pierwsza część jest dużo lepsza.