poniedziałek, 30 lipca 2012

"Za wszystko trzeba płacić" A. Marinina - audiobook

Recenzja bierze udział w konkursie.
Czyta: Roch Siemianowski
Język: polski
Czas trwania: 16 godz. 15 min
Format: mp3
Rok wydania: 2012

Po przyjemnym wysłuchaniu „Kolacji z zabójcą” zdecydowałam się na kolejny audiobook Marininej z lektorem doskonałym czyli Rochem Siemianowski. W domu miałam akurat „Za wszystko trzeba płacić” i nie wahając się długo szybko załadowałam go do telefonu i rozpoczęłam podróż do Rosji. Czas mijał, a ja musiałam się upewniać czy słucham dobrej książki, ponieważ wprowadzenie trwało i trwało, a postaci Kamieńskiej długo nie było w całej historii. 

Kryminał zaczyna się bardzo pokrętnie, a później jest już tylko gorzej. Osią wydarzeń jest wymyślenie przez rosyjskiego uczonego specyfiku, który miał wzmacniać ukryte w ludziach talenty. Niestety naukowiec umiera, a cała jego wiedza została w archiwum, którym dysponuje jego młoda żona. Kobieta skuszona pieniędzmi przez dawnych współpracowników męża postanawia sprzedać papiery i ułożyć sobie życie za granicą. Jak to jednak w takich sytuacjach bywa – ten kto wie za dużo musi zginąć. W tym miejscu do akcji – po wielu kombinacjach i zmianach bohaterów – w końcu wkracza Anastazja Kamieńska, o tyle ciekawie, że zostaje poproszona o pomoc przez mafiosa. To także będzie sporym problemem, gdy się już wyda, ale o tym przekonajcie się sami.

Żeby się w tym nie pogubić może warto sobie rozpisać/rozrysować sytuacje i bohaterów. Ja, mimo dużych starań w 1/3 książki kompletnie nie wiedziałam kto jest kim i musiałam co jakiś czas cofać niektóre fragmenty, by je sobie dobrze poukładać. Uważam, że „Za wszystko trzeba płacić” lepiej odbierze osoba, która zapozna się z powieścią w tradycyjnej formie. Duży minus za zakończenie: intryga (a właściwie kilka) zostaje rozwiązana w paru zdaniach, co jest o tyle nieprzyjemne, że wcześniej autorka jakby na siłę chciała kryminał przedłużyć dodając wiele wątków, które niepotrzebnie mieszają czytelnikowi w głowie.  

Jako, że jest to jedenasta książka o major Kamieńskiej, a ja znałam wcześniej tylko pierwszą, to wiele spraw z życia głównej bohaterki mnie ominęło. Nie wpłynęło to bardzo na przyswojenie treści, ale przeszkadza w ogarnięciu całej historii, ponieważ niektórzy bohaterowie pojawili się już wcześniej, a opisane w poprzednich książkach wydarzenia, z pewnością rzutują na takie, a nie inne relacje między nimi.

czwartek, 26 lipca 2012

"Mała Dorrit" reż. D. Lawrence, A. Smith, D. Walsh


Reżyseria: Diarmuid Lawrence, Adam Smith, Dearbhla Walsh
Gatunek: serial kostiumowy / obyczajowy
Czas trwania: 8 odc. x 50 min (400 min.)
Kraj / Rok produkcji: Wielka Brytania 2008


„Mała Dorrit” to kolejny serial stworzony przez BBC, który miałam okazję obejrzeć. Po dwóch poprzednich świetnych wyborach nie mogłam się doczekać, by przekonać się, że ekranizacje tej stacji są tworzone z rozmachem i z dbałością o szczegóły. Niestety nie czytałam powieści Dickensa, więc nie wiem na ile jest odwzorowana w serialu, ale chętnie się z nią zapoznam w najbliższym czasie.

Skrajna bieda kontra bogactwo, romantyczne uniesienia i okrutne zawirowania losu – to wszystko znajdziemy w tym poruszającym i niezwykle realistycznym serialu, który pokochają zarówno wielbiciele twórczości Charlesa Dickensa, jak również miłośnicy seriali kostiumowych.
Gdy, po wielu latach pobytu zagranicą, do Anglii wraca Artur Clennam, jego zainteresowanie wzbudza pracująca w domu jego matki młodziutka szwaczka, Amy Dorrit. Oschła i ponura pani Clennam nie ma w zwyczaju pomagać innym, dlaczego więc przyjęła Amy? Czy chce w ten sposób zadośćuczynić za swoje złe postępki? Próba odkrycia prawdy prowadzi Artura do więzienia dla dłużników Marshalsea, gdzie poznaje ojca Dorrit. To spotkanie sprawi, że odkryje tajemnicę, która będzie mieć wpływ nie tylko na jego życie…. /Best Film

Ciekawa i wciągająca fabuła w znacznym stopniu wynagrodziła mi dziwnie dobranych aktorów. Przyznaję się, że to nie moja działka, ale gra niektórych osób wydawała mi się sztuczna – chociaż może właśnie tak miało być. Charakterystyczne postacie wielu bohaterów skutecznie sprawiały, że Amy – czyli tytułowa Mała Dorrit, była jeszcze bardziej blada i niewidoczna. Problemy poruszane w serialu są typowe dla XIX wiecznej Anglii: bieda kontra bogactwo, mezalianse, tajemnice, romanse i morderstwa. Wiele tematów aktualnych jest także teraz, aż strach patrzeć na to, że przez tyle lat w niektórych kręgach/rodzinach nic się nie zmieniło. 




Wielbiciele seriali kostiumowych będą zadowoleni: strojów z każdej grupy społecznej jest niesamowici wiele. Twórcy naprawdę postarali się oddać tamtą epokę, także jeśli chodzi o samo miasto. Czuje się po prostu każdy skrawek przedstawianych miejsc, zarówno więzienia, jak i pięknych salonów i przyjęć. Takie seriale wymagają wielu przygotowań i doskonałej współpracy – chylę czoła nad wykonaniem. Muszę także pochwalić piękne wydanie – podobnie jak poprzednich – bogate w zdjęcia i opisy poszczególnych odcinków.

wtorek, 24 lipca 2012

"Kolacja z zabójcą" A. Marinina

Recenzja bierze udział w konkursie.
Czyta: Roch Siemianowski
Język: polski
Czas trwania: 8 godz. 42 min
Format: mp3
Rok wydania: 2012

Wiele dobrego słyszałam o kryminałach Aleksandry Marininej, ale sama nie miałam jeszcze z nimi styczności. Okazją jak zwykle stało się cosobotnie porządkowanie w domu i nadmiar nudnych rzeczy, przez które byłabym oderwana od książki. Wybór był tylko jeden – audiobook „Kolacja z zabójcą” i szansa na przekonanie się, czy policjantka Kamieńska rzeczywiście jest taka dobra.

Irina Filatowa została znaleziona martwa w swoim moskiewskim mieszkaniu po powrocie z delegacji. Lekarze stwierdzają nieszczęśliwy wypadek związany z elektrycznością. Jednak Anastazja Kamieńska nie może uwierzyć w przypadkową śmierć naukowa i postanawia bliżej przyjrzeć się sprawie. Jednocześnie śledzimy wydarzenia z punktu widzenia zleceniodawcy – znamy jego odczucia, strach, a powoli dowiadujemy się także o powodach, dla których Irina musiała umrzeć. Dość nietypowo jak dla mnie – nie przypominam sobie o wcześniejszym kryminale, w którym znałabym tożsamość mordercy na jakiś czas przed zakończeniem książki i czekałabym jedynie na poznanie powodów zabójstwa.

Zaledwie 8 godzin słuchania to dobra dawka na sobotnie (i jakiekolwiek inne) dłuższe obowiązki. Roch Siemianowski znany jest jako bardzo dobry lektor, który w żaden sposób nie „niszczy” utworu czytanego, podobnie było także w przypadku „Kolacji z zabójcą”. Marinina zrobiła na mnie dobre wrażenie, rosyjski kryminał, nie jest czymś do czego zdążyłam się przyzwyczaić, więc z miłą chęcią zapoznam się z kolejnymi losami major Kamieńskiej, zwłaszcza, że to dopiero pierwszy tom serii. Jednak nie jestem pewna, czy porównywanie autorki do Agathy Christie, jest na miejscu. Jak dla mnie to zupełnie inny kryminał, sposób przedstawienia intrygi i jej rozwiązania. Niemniej ciekawie się słucha, a postać Kamieńskiej z pewnością ma wysokie miejsce wśród głównych bohaterów kryminalnych.

piątek, 20 lipca 2012

"Nim nadejdzie mróz" H. Mankell - audiobook

Recenzja bierze udział w konkursie.
Czyta: Leszek Filipowicz
Język: polski
Czas trwania: 19h
Format: mp3
Rok wydania: 2012


Mimo tego, że któregoś razu obiecałam sobie poznawać losy Kurta Wallandera krok po kroku, to po raz kolejny dałam się skusić książce, którą miałam w domu – bez względu na kolejność. „Nim nadejdzie mróz” to ostatnio wydana część przygód szwedzkiego policjanta, a właściwie jego córki – bo to dorosła, rozpoczynająca pracę w policji Linda jest osią wydarzeń powieści. Nauczona doświadczeniem postawiłam na Mankella w formacie mp3, i utwierdziłam się w opinii, że jego kryminały to najszybciej „wysłuchiwane” przeze mnie książki. Zapraszam w podróż do Szwecji – tym razem letniej i upalnej, coś w sam raz na wakacje.

Po latach Linda wraca do rodzinnego Ystad, w którym ma wkrótce rozpocząć pracę w policji u boku swojego ojca. Podczas oczekiwania na pierwszy dzień w mundurze, postanawia odnowić znajomość ze szkolnymi koleżankami: Anną i Zebrą. W tym samym czasie na policję docierają niepokojące wiadomości o płonących łabędziach i spalonym cielaku. Linda o wszystkim dowiaduje się od ojca i nie może doczekać się, by włączyć się do śledztwa. Pewnego dnia znika Anna – jedna z koleżanek dziewczyny, córka Wallandera nie może dłużej czekać na reakcję policji i prowadzi śledztwo na własną rękę. 

Historię znałam już ze szwedzkiego serialu „Wallander”, na szczęście oprócz tego samego tytułu, odcinek treściowo odbiegał od fabuły książki. Mimo prowadzenia równocześnie kilku historii, słuchacz nie gubi się w akcji i z przyjemnością daje się wciągnąć w prowadzone śledztwa. Kolejny raz lektorem jest Leszek Filipowicz – całkiem dobry lektor, który niestety robi zbyt duże pauzy podczas czytania. Cieszę się, że Mankell poprowadził wątek dalej, dał dojść do głosu Lindzie, jednocześnie nie odrzucając Wallandera, którego charakterystyczna postać jest mocno wyczuwalna w tej książce. Jak to zazwyczaj u Mankella - oprócz wątku kryminalnego jest poruszonych kilka innych problemów, w tym przypadku: więzi rodzinne i trudne kontakty rodziców z dziećmi oraz niszczycielska siła fanatyzmu. Bardzo dobrze, że autor postanowił osadzić akcję obok wydarzeń rzeczywistych, wykorzystując je do potwierdzenia swych teorii.
Szwecja tym razem jest letnia, nawet upalna, ale tak samo fascynująca ze wszystkimi swoimi cudownie brzmiącymi nazwami miast i ulic czy krajobrazami, których piękno widziałam oczami wyobraźni. 

Minusem dla czytających w kolejności wydawania w Polsce: „Nim nadejdzie mróz” powinno się czytać przez „Niespokojnym człowiekiem”. Tak się zastanawiam, czym kierują się wydawnictwa przy wybieraniu pozycji wydawniczych. 

Więcej Mankella i jego kryminałów sobie, i Wam życzę. Szczególnie w formie audio.

czwartek, 19 lipca 2012

"Dzieci demonów" J.M. McDermott


Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Kamil Lesiew
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 272


Po długim czasie postanowiłam napisać kilka słów o „Dzieciach demonów” – książce, z którą długo nie mogłam się zgrać, której chyba nie polubiłam i może nawet nie do końca dobrze odebrałam. Dla niewprawionych w literaturze fantasy, objętość tej książki będzie bardzo myląca – zaledwie 272 strony to przecież lektura na jeden dzień – niestety, ja męczyłam się z nią kilka dobrych miesięcy, by w końcu pozwolić jej wygrać. Bój zacięty, ale ostatecznie mogę zrozumieć czemu niektórym osobom tak bardzo się podoba.

Wędrowcy Błogosławionej Erin mają za zadanie wytropić ostatniego potomka demonów. Wędrowcy mają dar leczenia skażonych przez Bezimiennych ziem oraz możliwość zamieniania się w wilki. Już na początku swej drogi dowiadują się, że poszukiwany przez nich demon, nie był jedynym, który pozostał na Psiej Ziemi. Ich droga okazuje się ciężka, pełna niepewności i przeszkód. Do akcji wkracza także dwóch narratorów – poszukiwana przez nich kobieta oraz Jona. 

Początek, tak nawet do połowy książki to droga przez mękę – styl i język autora jest ciężki, trudno się do niego przyzwyczaić. Brak dłuższych opisów i przeskok z jednej narracji do drugiej wprowadza pewien chaos, który może skutecznie zniechęcić czytelnika do dalszego czytania. Na szczęście dalej jest już lepiej, a wszelkie niedogodności wynagradza cały wachlarz ciekawych bohaterów: od wędrowców, przez dzieci demonów, senty czy innych mieszkańców Psich Ziem. Czasami bardzo trudno stanąć po dobrej lub złej stronie, bo tak naprawdę nie wiadomo, kto jest kim w całej historii. Jednak świat stworzony przez autora wydaje się fascynujący i godny jak najlepszego przedstawienia i rozwinięcia w kolejnych tomach.

Książka jest dość krótka, a co za tym idzie nie dość rozbudowana. Można mieć jednak nadzieję, że autor lepiej postara się w kolejnych, zaplanowanych już częściach serii.

środa, 18 lipca 2012

"Ja, anielica" K. B. Miszczuk


Czyta: Anna Szawiel
Język: polski
Czas trwania: 12h 14m
Format: mp3
Rok wydania: 2012

Po „Ja, diablica” przyszedł czas na drugi tom trylogii stworzonej przez Katarzynę Berenikę Miszczuk. Tym razem jednak nie w wersji drukowanej, ale w formie audiobooka – w ostatecznym rozrachunku wyszło na plus. Pierwszą częścią nie byłam zachwycona, wręcz obawiałam się kontynuacji, lecz chociaż historia Wiktorii i jej wiecznych problemów nie jest rewelacyjnie stworzona, to odebrałam ją lepiej niż pierwszą część. Może wynika to z faktu, że wiedziałam czego mogę się spodziewać, znałam chwyty autorki i jej sposób przedstawiania rzeczywistości. A może to dzięki lektorce, która przyjemnym głosem oprowadzała mnie po wszelkich zakątkach zaświatów. 

Akcja książki „Ja, anielica”, jak się można łatwo domyślić, przez większość czasu toczy się w Niebie – miejscu nudnym, spokojnym, czystym, właściwie nawet nijakim. Trochę emocji i koloru wprowadza pojawienie się w niebiosach dwóch diabłów i Wiktorii, a po jakimś czasie także Piotrka. Już od pierwszych chwil wiadomo, że spokój, to nie jest coś, do czego są przyzwyczajeni, za wszelką cenę starają się zburzyć ustalone tradycje i przyzwyczajenia aniołów, a także mieszkających tam zmarłych. Moje serce zdobyły zabawne putta, dzięki którym choć trochę się pośmiałam podczas czytania o losach niezdecydowanej Wiktorii. 

Po drugim tomie doszłam do wniosku, że chyba jestem trochę za „stara” na tą trylogię. Pewne sprawy, dialogi, rozwiązania z pewnością spodobały by mi się jeszcze kilka lat temu, albo paręset książek wcześniej. Dziś to tylko lekka, czasem denerwująca lektura, która uzmysłowiła mi, że niektóre książki trzeba zostawić innym czytelnikom. Niemniej, jak już wspomniałam wcześniej, w formie audiobooka, podobała mi się zdecydowanie bardziej (i szybciej ją przyswoiłam) niż w przypadku książki drukowanej. Oczywiście, jeśli będę miała okazję przeczytam także ostatni tom, ale nie będę go szukać za wszelką cenę – po prostu jestem ciekawa, co jeszcze można napisać o Wiktorii i co ona postanowi zrobić ze swoim życiem.

wtorek, 17 lipca 2012

"Czary w małym miasteczku" M. Stefaniak


Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Język oryginału: polski
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 296



Lubię proste, przyjemne historie, których bohaterami są ludzie, tak uniwersalni, że można ich spotkać na każdym kroku. Podobnie jest z miejscem akcji – większość miasteczek mogłaby być na miejscu tego tytułowego. Autorka za pomocą prostych chwytów, możne nawet banalnych historii, urzekła mnie łatwością w snuciu opowieści, w przedstawianiu ludzkich losów i czarowaniem rzeczywistości. O jakiej książce mowa? Oczywiście o „Czarach w małym miasteczku” Marty Stefaniak. 

Jednoosobowe historie, małe i duże dramaty rozgrywające się na kilku lub kilkunastu kilometrach kwadratowych w anonimowym miasteczku wciągają czytelnika w życie poszczególnych bohaterów. Zalewają nas różne emocje, od smutku, przez współczucie, aż do złości. Bohaterowie borykają się z alkoholizmem, korupcją, przemocą czy molestowaniem, mając jednocześnie nadzieję na jakieś zmiany czy realizację głęboko skrywanych marzeń. Odmiana rzeczywistości, czy może raczej czary pojawiają się wraz z pewną niepozorną starszą panią, która postanowiła zamieszkać w tytułowym miasteczku. Od tego dnia wszystko się zmienia...

Autorka zgrabnie prowadzi czytelnika przez wszystkie historie, z wątków mocno realnych przechodząc do fantastycznych. Teoretycznie, gdyby ktoś mnie zapytał co sądzę o takiej budowie książki, stwierdziłabym, że to nie mogłoby się udać, a tu jednak się udało. Czyta się przyjemnie, Marta Stefaniak zręcznie posługuje się piórem, a wszystko wydaje się być takie jak sobie wyobraziła. Bardzo ważny jest uniwersalizm tego miasteczka i tych bohaterów – czytelnik dzięki temu może wyobrazić sobie, że to jego miasteczko jest właśnie tym opisywanym. Szkoda tylko, że taka starsza pani nie może w rzeczywistości zmienić tego, co się dzieje w takich miejscach. A może to tylko kwestia wiary?

piątek, 13 lipca 2012

"Bilbord" J. D. Bujak

Recenzja bierze udział w konkursie.
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Język oryginału: polski
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 448



„Bilbord” przeczytałam już jakiś czas temu. Bezpośrednio do lektury zachęcił mnie opis od wydawcy, dzięki któremu dowiedziałam się, że akcja książki dzieje się w Kazimierzu Dolnym. Kolejna powieść kryminalna rozgrywająca się na Lubelszczyźnie – musiałam przeczytać. W trakcie lektury okazało się, że Kazimierz nie jest jedynym miastem w kryminale, ale za to najważniejszym. Czekałam na ciekawą i wciągającą lekturę, dostałam mały misz-masz, ale oceniam ją całkiem nieźle.

Krzysztof Pasłęcki to właściciel kwiaciarni znajdującej się na rynku w Kazimierzu Dolnym. Interes idzie mu świetnie, ma przy boku ukochaną kobietę, która go wspiera i oddanych pracowników, którzy są dla niego ważni. Sielankę burzy pojawienie się policjanta Feliksa Pokornego informującego go o ucieczce jego ojca z więzienia. Do mężczyzny powracają wspomnienia z dzieciństwa, bardzo szybko pojawia się też strach o bezpieczeństwo własne i bliskich mu osób. Do tego Polską wstrząsa szereg drastycznych morderstw, których ofiarami padają kobiety.

Książka rozpoczyna się dość mocno: zbrodnia za zbrodnią, jedna gorsza od drugiej. Choć autorem jest kobieta, to nie przeszkadza jej to w tworzeniu drastycznych opisów ofiar własnej płci. Początek książki jest dość chaotyczny, akcja przeskakuje z miejsca na miejsce, a momentami ciężko się połapać, o co w ogóle w powieści chodzi. Na szczęście po pewnym czasie wszystko zaczyna układać się bardziej logicznie, a czytelnik może już swobodnie śledzić akcję. Autorce nie można odmówić umiejętności sprawnego budowania wątków i dawkowania napięcia. Najważniejsze jest jednak to, że do końca czytelnik nie domyśla się, kto jest sprawcą, mogąc tylko śledzić strona za stroną rozwiązywanie zagadki. 

Mimo pewnego fragmentu nawet ta książka nie odrzuciła mnie od ukochanych tulipanów, chociaż chyba już zawsze będę zaglądać do ich kielichów.

czwartek, 12 lipca 2012

Audiobooki! - jak to wygląda u mnie


W ostatnim roku wśród „przeczytanych” przeze mnie książek coraz bardziej wzrasta liczba audiobooków. Jeszcze ponad rok temu rękami i nogami zapierałam się, że książka w drukowanej postaci to jest to, co lubię i na nic innego nie dam się namówić. Pierwsza powieść w postaci audio to „Mężczyzna, który się uśmiechał” Henninga Mankella, lektorem jest Adam Ferency i to wysłuchany fragment, z jego wspaniałym głosem, przekonał mnie bym spróbowała. I to był strzał w 10! 

Od tej pory trochę już ich wysłuchałam, jeszcze więcej czeka na półce na swoją kolej. Stwierdziłam, że najlepiej pochodzą mi kryminały i reportaże, przy powieściach obyczajowych po prostu się nudzę, może dlatego, że kiepsko dobierani są lektorzy. Cieszę się także ze współpracy z Biblioteką Akustyczną, bo ceny audiobooków nie są małe, a moja biblioteka niestety ich nie posiada. 

Na czym słucham? Najprościej – w telefonie, albo ze słuchawkami (w grupie osób, w podróży itd.) albo po prostu z głośnika telefonu, zwłaszcza gdy jestem sama w domu lub słuchawki przeszkadzają mi w wykonywaniu różnych czynności. Nie bawię się z mp3 czy innymi zabawkami. Z prostego powodu – jestem dość roztrzepana, często się spieszę, więc mogłabym zapomnieć zabrać to urządzenie, za to telefonu nie zapominam prawie nigdy, do tego mam jednocześnie cały czas go pod ręką, jakby ktoś usiłował się ze mną skontaktować. 

Kilka razy spotkałam się z zarzutem, że słuchanie książek to nie czytanie, że jako osoba widząca, powinnam pozostać przy książkach drukowanych, audiobooki pozostawiając niewidomym. Zabawne, dla mnie nie liczy się forma książki tylko jej treść, a to w jaki sposób ją odbieram nie powinno nikomu przeszkadzać. W porównaniu z poprzednim rokiem wzrosła także liczba przeczytanych przeze mnie książek, niewiele, bo tylko o kilka, ale właśnie te kilka stanowią audiobooki w moim przypadku. 

Dzięki audiobookom nie rozstaję się z literaturą na czas sprzątania, zmywania, spacerów, nudnej drogi np. do sklepu czy na uczelnię, a także w ciemności. Teraz brak światła podczas burzy nie jest już żadnym problemem ;) Wyrobiłam w sobie także większą podzielność uwagi i uodporniłam się na to opowiadanie do ucha, tak, bym nie zasypiała. 

A jak u Was wygląda przygoda z audiobookami? Wahacie się podobnie jak ja jeszcze niedawno czy stanowczo im odmawiacie? A może jeszcze nie mieliście okazji żadnego posłuchać, mimo ogromnych chęci? Miło mi będzie poczytać także o Waszych ulubionych lektorach i książkach audio.

środa, 11 lipca 2012

"Nie jestem seryjnym mordercą" D. Wells


Recenzja bierze udział w konkursie.
Wydawnictwo: Znak Emotikon
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Maria Makuch
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 256


„Nie jestem seryjnym mordercą” to książka skierowana do młodzieży, ale z przyjemnością przeczytają ją także starsi czytelnicy. Szczególnie, że sam wydawca porównuje ją do serii książek o Dexterze, mi znanego z serialu, który powstał na ich podstawie. Może jest to porównanie nieco na wyrost, główny bohater jest tylko młodym chłopakiem o nietypowych zainteresowaniach, ale tematycznie się wpisuje i mocno wciąga, tak, że zanim można się obejrzeć, już potrzebna jest kolejna część.

John Cleaver ma 15 lat i interesuje się seryjnymi mordercami. Jego pasja niepokoi matkę i jego terapeutę, który stara się zminimalizować „niebezpieczne” cechy. Znajdujący się w domu jego rodziny zakład pogrzebowy nie ułatwia - według opinii dorosłych – prawidłowego funkcjonowania Johna w społeczeństwie. Dodatkowo miasteczkiem, w którym mieszka główny bohater, wstrząsa szereg morderstw, które zdecydowanie nie należą do typowych. Młody bohater postanawia odnaleźć mordercę dzięki swojej wiedzy o cechach i zachowaniach innych zabójców. 

Największym plusem książki jest charakterystyczny główny bohater – nietypowe zainteresowania, problemy w kontaktach z innymi, rozbita rodzina, w której nikt nie potrafi rozmawiać i co najdziwniejsze: traktowanie zakładu pogrzebowego, jako miejsca, w którym można się odprężyć. Warto zwrócić także uwagę na doskonałe nakreślenie więzi między różnymi bohaterami. Autor poświęca dużo miejsca by jak najlepiej zaprezentować środowisko miasteczka Clayton. 

 Szkoda może tylko tego elementu rodem z powieści fantastycznych, który sprawia, że książka trochę straciła. Dla młodzieży dobry dodatek, ale ja spodziewałam się naprawdę czegoś w klimacie „Dextera”, więc trochę się zawiodłam takim potraktowaniem sprawy. Niemniej „Nie jestem seryjnym mordercą” to ciekawa książka i dobrze zapowiadająca się cykl. 

Jeśli będziecie mieli okazję przeczytać – polecam.

wtorek, 10 lipca 2012

"Kazimierz Górski. Z piłką przez życie" T. Ławecki


Wydawnictwo: Polityka
Seria: Piłkarska "Złota Jedenastka"
Język oryginału: polski
Rok wydania: 2012
Ilość stron:172


Kazimierz Górski był trenerem wybitnym, to pod jego wodzą Reprezentacja Polski osiągnęła swoje największe sukcesy, do których wielu kibiców często powraca w suchych, bezmedalowych latach. Pochodzący ze Lwowa Górski, grający od dziecka w piłkę, ostatecznie spełnił się jako trener. Razem z nim podróżujemy z przedwojennego Lwowa, do Warszawy, a wreszcie do Grecji. W każdym z tych miejsc zostawił część siebie, uszczęśliwiając kibiców. 

Nieżyjący już trener pozostanie w pamięci Polaków także za sprawą swoich powiedzonek, wśród których można wymienić: „Piłka jest jedna, a bramki są dwie” czy „Im dłużej my przy piłce, tym krócej oni” itd. Jest w nich prostota lecz i niezwykła mądrość, która nie potrzebuje wielozdaniowych wykładów, by wyjaśnić istotę sprawy. Biografia napisana przez Tomasza Ławeckiego przybliża nam nie tylko zawodowe życie Kazimierza Górskiego, ale także jego prywatność, pozwalając poznać go jako skromnego i życzliwego człowieka. Opowieść o nim tworzą wypowiedzi związanych z nim osób, zarówno zawodowo, jak i osobiście. Biografię uzupełnia także 61 zdjęć, które obrazują życie i działalność trenera. 

„Kazimierz Górski. Z piłką przez życie” to lektura obowiązkowa dla fanów piłki nożnej. Warto dowiedzieć się więcej o historycznym trenerze, który jak sam twierdzi „urodził się do piłki nożnej”, a którego zmysł trenerski sprawił, że jeszcze przez wiele lat pozostanie niezastąpiony na tym stanowisku. 


Recenzja napisana dla portalu Time4men.pl

piątek, 6 lipca 2012

Co u mnie?

Dokładnie 27 czerwca, chwilę po godzinie 10 zakończyłam swoją przygodę z Uniwersytetem Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. M.in. dzięki Waszej pomocy udało mi się napisać i obronić z oceną bardzo dobrą pracę magisterską pt.: "Recenzowanie książek w Internecie". Obecnie jestem w momencie oczekiwania na dyplom oraz obierania w myślach jakiejś drogi życiowej. Pożegnałam także Lublin, a wraz z nim szeroki dostęp do kultury, księgarń i wielu bibliotek. Szkoda, choć jednocześnie cieszę się z powrotu na wieś, spokoju, posiadaniu wszystkich książek w jednym miejscu i pięknych widoków w jakie obfituje Roztocze. Miał być staż, ale UP nie ma pieniędzy, więc pozostaje rozsyłanie CV, a wiadomo jak z tym jest ;)


Planów na wakacje jako takich nie mam, bo właściwie nie planowałam mieć wakacji ;) A tu taka niespodzianka. Książek mam dużo więc nie będę się nudzić. Szczególnie dzisiejsza paczka od Świata Książki sprawia, że będę jednocześnie czytać i gotować!


Sobie i Wam życzę miłych, ciekawych i obfitych w przeczytane książki wakacji. U mnie mam nadzieją zaowocują one także jakąś pracą, bo nie uśmiecha mi się wyjazd zagranice.

czwartek, 5 lipca 2012

"Zachowaj spokój" H. Coben

Recenzja bierze udział w konkursie.
Wydawnictwo: Albatros
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Zbigniew Królicki
Rok wydania: 2009
Ilość stron: 448


Pewnego dnia chciałam podarować swojej Gminnej Bibliotece kilka książek ze swoich zbiorów, bo po prostu nie mam gdzie ich trzymać. Mój wzrok podczas rozmowy padł na trzy powieści Cobena, których jeszcze nie czytałam. Nie mogłam się im oprzeć, chociaż już od kilku miesięcy starałam się omijać bibliotekę szerokim łukiem z racji innych zobowiązań czytelniczych. Dwie pierwsze były najszybciej przeczytanymi przeze mnie książkami czerwca. Dziś opowiem Wam jednak o „Zachowaj spokój”. 

Adam Baye to młody chłopak, który po samobójczej śmierci przyjaciela zamknął się w sobie i odgrodził od świata zewnętrznego. Jego rodzina bardzo się o niego martwi, więc gdy kolejne próby dotarcia do syna w tradycyjny sposób nie skutkują, postanawiają podczas jego nieobecności zainstalować w jego komputerze program szpiegowski. Początkowo nic nie zwraca ich uwagi, jednak pewien mail od anonimowego nadawcy stawia ich w stan gotowości. Strach o bezpieczeństwo chłopca sprawia, że rodzice rozpoczynają własne śledztwo...

Coben jest jednym z nielicznych pisarzy dla których śmiało mogę zarwać noc i czytać jego książki aż skończę. Te powieści to rodzaj sensacji jaki lubię: ciekawa akcja, pełna napięcia, z wyrazistymi bohaterami. Nie potrzebuję o niej pamiętać za miesiąc czy rok od przeczytania, ważne że daje mi radość w chwili jej czytania. „Zachowaj spokój” chociaż należy do powieści bez Myrona i Wina, do których mam słabość, to jest naprawdę wartą uwagi książką sensacyjną. Szczególnie z powodu wielowątkowości, która w pewnym momencie łączy się w całość. 

Masz wolny wieczór? Polecam „Zachowaj spokój”, a na pewno nie będziesz mógł/mogła się oderwać.

wtorek, 3 lipca 2012

"Polki na bursztynowym szlaku" L. Popiel, M. Richardson


Wydawnictwo: Świat Książki
Język oryginału: polski
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 272



Po „Polki na bursztynowym szlaku” sięgnęłam z powodu jednej ze współautorek, a dokładnie Lidię Popiel. Wspaniała fotografka, którą miałam okazję poznać podczas warsztatów fotograficznych Dove w tamtym roku. Miałam nadzieję na wspaniałą i ciekawą czytelniczą podróż okraszoną pięknymi zdjęciami Lidii. Co dostałam? Zdjęcia owszem, bardzo ładne, ale samej Lidii niewiele, ponieważ narratorką w podróży jest Monika Richardson. No, ale czego ja się spodziewałam, przecież o bursztynie miało być, a o nim samym wiedziałam bardzo niewiele.

Lidia Popiel i Monika Richardson otrzymały zaszczytną funkcję Ambasadorek Bursztynu. Pewnie w Polsce niewiele osób o tym wie, ale w Gdańsku przyznają taki tytuł. Obie kobiety, które oprócz jednego tytułu połączyła przyjaźń postanowiły zgłębić swoją wiedzę o bursztynie i wyruszyć w podróż dawnym szlakiem bursztynowym z Rzymu do Gdańska. Po drodze poznały wiele ciekawych osób, które przekazały im wiadomości „ze źródła”, zwiedziły miasta, które kiedyś miały wiele wspólnego z bursztynem, nawet jeśli teraz już na to nie wygląda. Pouczająca literacka podróż.

Niestety sposób opowiadania Richardson w ogóle do mnie nie przemówił. Owszem, lektura minęła szybko, ale nie bezboleśnie. Nie wiem po co, co jakiś czas tak wychwalała Lidię i przyjaźń z nią, rozumiem, że to wspaniała kobieta, ale wydawało mi się to bardzo sztuczne. „Żywa” opowieść, będąca w niektórych momentach chyba naprawdę dosłownie przepisana z podróżniczych notatek, czasami była zbyt dosadna i potoczna.

Mile będę wspominać: zdjęcia, opisy potraw z pewnego włoskiego obiadu i fakty historyczne odnoszące się do niektórych miejsc i samego bursztynu.
Related Posts with Thumbnails