"Emma" reż. J. O'Hanlon

Reżyseria: Jim O'Hanlon
Gatunek: kostiumowy
Czas trwania: 4 odc. x ok. 50 min (200 min.)
Kraj / Rok produkcji: Wlk. Brytania 2009

Drugim serialem z pakietu „Jane Austen”, który obejrzałam wraz z siostrą była „Emma”. Serial w 2009 roku został wyprodukowany przez BBC – co bardzo dobrze już na początku świadczy o walorach kostiumowych i scenograficznych. Do tego dochodzi ciekawa obsada aktorska – kolejny raz raczej niszowa, występująca głównie w innych krajowych produkcjach. Mnie to jednak bardzo cieszy, ponieważ mam dość ciągłego widywania tych samych twarzy. Jedyne złe wrażenia? Okładka – Emma wygląda na niej zdecydowanie zbyt „staro” i zupełnie nie oddaje jej urody, nie wiem dlaczego właśnie takie zdjęcie wybrano, ale uważam, że to błąd, w końcu często okładka ma duży wpływ na dokonanie zakupu. 

Wspaniała, klasyczna historia miłosna. Młoda kobieta jest tak skupiona na układaniu życia uczuciowego innym, że nie zauważa, co dzieje się wokół niej samej. Piękna, mądra i majętna Emma Woodhouse obserwując szczęśliwe związki swojej starszej siostry i guwernantki jest przekonana, że małżeństwa te są zasługą jej wyjątkowych umiejętności swatania, choć w rzeczywistości była jedynie świadkiem rozkwitającej miłości. Dziewczyna postanawia dalej wykorzystywać swój talent i skupia uwagę na sympatycznej, choć niezbyt lotnej i niezamożnej Harriet. Odradza jej przyjęcie oświadczyn miejscowego właściciela ziemskiego, uważając, że młoda panna zasługuje na kogoś lepszego – na przykład wyjątkowo dobrze sytuowanego pana Eltona. Poczynaniom Emmy z dezaprobatą przygląda się sąsiad Woodhouse’ów, pan Knightley. Uważa, że Emma wzbudza w Harriet niepotrzebne nadzieje i zaprzepaszcza jej szanse na dobry ożenek. Niepokorna Emma sądzi jednak, że to ona wie najlepiej, co dobre dla jej przyjaciółki. /Best Film

Jak to bywa u Jane Austen mamy przed sobą miłosną historię, angielskie dwory, ciekawe postacie i piękne scenerie. Ramola Garai świetnie oddała charakter Emmy – była inteligentna, zabawna, przekonana o własnej wartości, ale także odrobinę próżna. Jej zabiegi mające na celu uszczęśliwienie wszystkich dookoła sprawiały, że sama zapomniała o miłości, i prawie by się z nią minęła. Pozostali aktorzy także „nie razili”, a nawet doskonale się uzupełniali i sprawili, że ta ekranizacja była pełna. Duża doza humoru, zabawnych sytuacji i postawy poszczególnych bohaterów sprawiły, że „Emmę” ogląda się przyjemnie i mimo, że to serial to chce się poznać go od początku do końca bez dzielenia na odcinki. 

Stroje z epoki, dwory i wybrane krajobrazy sprawiły, że znów zatęskniłam do pięknej Anglii z początku XIX wieku. Wiem  że i dziś znalazłabym tam takie miejsca (przecież serial był nagrywany zaledwie 4 lata temu) – dlatego wyprawa na Wyspę coraz bardziej mnie kusi. Wszystkiego dopełnia świetna muzyka. 

„Emma” to bardzo dobra propozycja na wieczór lub niedzielne popołudnie. Szczególnie, gdy za oknami pada śnieg, a scenografia serialu przenosi nas w piękne i upalne lato. BBC kolejny raz udowodniło, że ich produkcje są dopracowane i przyjemne dla oka.