"Wicked. Życie i czasy Złej Czarownicy z Zachodu" G. Maguire

Już od jakiegoś czasu miałam potrzebę przeczytania czegoś z fantastyki. Przeglądając zasoby biblioteki uniwersyteckiej zauważyłam „Wicked. Życie i czasy Złej Czarownicy z Zachodu”. Przypomniałam sobie jak wiele dobrych recenzji czytałam, gdy książka pojawiła się w księgarniach. Nie namyślając się długo, pełna nadziei na niesamowitą podróż po fantastycznym świecie, wypożyczyłam ją. Chyba był to jednak błąd.

Każdy z rodziców, oczekując dziecka na pewno chce by było idealne. A przynajmniej żeby nie było chore, żeby miało wszystkie paluszki u rączek i nóżek. Jednak co zrobić w przypadku, gdy dziecko okazuje się zielone, a żadne z rodziców nawet nie przejawia na swej skórze jakiegokolwiek jej odcienia? Z takim problemem muszą się zmierzyć rodzice Elfaby. Nikt nie wie, co jest powodem zieleni na skórze dziecka. Jej ojciec obwinia swoje niepowodzenia w sprowadzaniu na dobrą drogę mieszkańców okolicznych wiosek dzięki kazaniom. Wydaje mu się, że narodziny zielonej Elfaby mogą być karą. Jej matka podejrzewa tajemniczy eliksir, który wypiła przed narodzeniem córki. Rodzicom ciężko było ją kochać, bo przecież właściwie miała być wytęsknionym synem. Mimo wszystko Elfaba jednak jakoś wyrosła na samodzielną, inteligentną i niezwykłą dziewczynę. Czas studiów w Sziz pokazał jej świat polityki, różnice pomiędzy zwierzętami a Zwierzętami, podziały na grupy etniczne, w których zawsze ktoś jest gorszy... Czy właśnie te lata skazały ją na los, który wszyscy dobrze znamy? W jakim momencie i dlaczego została Złą Czarownicą z Zachodu? A może Zło wcale nie jest złem?

„Ludzie, którzy twierdzą, że są źli, zwykle nie są gorsi od reszty. – westchnął. – To ludzie, którzy twierdzą, że są dobrzy lub w jakimś sensie lepsi od innych, należy się wystrzegać.” (s. 409)

Gregory Maguire mimo, ze wzorował się na klasycznej książce o Czarnoksiężniku z Krainy Oz, pokazał świat zupełnie inny i bogatszy. Historii z Dorotką i jej walki z Czarownicą było bardzo mało. Szkoda, że nie mógł napisać o tym więcej, bo dopiero wtedy zaczęło się coś dziać. Z przykrością stwierdzam, że powieść mnie znudziła. Początkowe rozdziały o życiu małej Elfaby, jej nauki w Sziz były jeszcze ciekawe, ale czasy późniejsze to rozciąganie dla mnie tej książki na siłę. Za długie opisy i przedstawianie zupełnie niepotrzebnych sytuacji, wcale nie miały wpływu na moje lepsze zapoznanie się z postacią przyszłej Czarownicy. Zaciekawiły mnie za to momenty, w których Elfaba rozmawiała z różnymi osobami o złu. Może właśnie przez pryzmat tych rozmów powinniśmy spojrzeć na całą książkę? Bo przecież, jak się dobrze przyjrzeć, to nic nie jest takie, jakim się wydaje.

4/6