"Ymar" M. M. Kałużyńska

Magdalena Maria Kałużyńska jak sama przyznaje, jest fanką prozy Stephena Kinga oraz miłośniczką horrorów. Na pewno miało to wpływ na literaturę jaką zdecydowała się tworzyć. Po przeczytaniu kilku pozytywnych recenzji, ja także postanowiłam poznać jej powieść o tajemniczym tytule „Ymar” i okładce obiecującej wszelkie możliwe okropieństwa wpisujące się w gatunek horroru.

Książka, podobnie jak wiele jej poprzedniczek, rozpoczyna się od bardzo mocnego akcentu. Inspektor i jego asystent zostają wezwani do jednego z mieszkań starej kamienicy. Na miejscu zastają przerażający widok: ciało pięknej młodej kobiety jest całe we krwi, czerwień porywa także łóżko i ściany. Dziwnego i przerażającego wrażenia dopełniały paskudne ramy, które nie otaczały niczego, ani obrazów ani luster. Wtedy jeszcze żaden z nich nie wie, że tym znaleziskiem zostaną wciągnięci w niebezpieczną grę, pełna nadprzyrodzonych zjawisk i złowrogich sił, będących za silnych dla zwykłego człowieka.

Bohaterami książki jest dość ciekawa trójka. Inspektor policji Aleksander Wojciechowski, technik aspirujący do miana patologa sądowego Michał Smolik i lekarka współpracująca z policją Agata Chomrzan. Każde z nich ma inną osobowość, dlatego ich spotkania są pełne emocji i czasami nawet bardzo zabawnych dialogów. Próbują rozwiązać zagadkę na swój sposób, nie wiedząc, że jednocześnie coraz bardziej zanurzają się w ciężkiej do pojęcia historii rozgrywanej jednocześnie w ich umysłach i otaczającej rzeczywistości.

Autorka w swojej książce wymieszała wiele gatunków. Począwszy od kryminału z udziałem policjantów, thrillera, aż do horroru pełnego niewyjaśnionych zjawisk. Mimo pozornej płynności zmiany konwencji literackich, ja trochę się w nich pogubiłam. Użycie aż tylu elementów było czasami zgubne dla toczącej się akcji, za którą niekiedy nie mogłam nadążyć. Wydaje mi się, że niektóre pomysły trochę „zabiły” prawdziwą esencję książki. Do tego minusa dochodzą także dialogi, a właściwie język jakim posłużyła się autorka. Choć momentami było zabawnie, częściej raziło mnie nagromadzenie potocznych wyrażeń i powiedzonek. Ilość przekleństw także nie działa na korzyść książki. Może autorka chciała w ten sposób oddać emocje i nerwowość bohaterów, jednak do mnie to nie przemawia.

Kolejnym minusem, choć to już nie jest wina autorki, był mój wybrakowany egzemplarz. W książce brakuje dziesięciu stron pod koniec, czyli właściwie w jednym z ważniejszych momentów.

Gdyby nie te braki, książka mogłaby mi się nawet podobać. Jednak jako fanka horrorów, Stephena Kinga także, za mało się bałam. Właściwie nie potrafiłam wczuć się w powieść, czytanie jej przez tydzień też coś oznacza. Choć nie powiem, zapowiadała się bardzo ciekawie.

Z przykrością wystawiam 3,5/6.



Książkę otrzymałam do recenzji od wydawnictwa Fox Publishing.