"Trzy żywoty świętych" E. Mendoza

Tytuł najnowszej książki Eduardo Mendozy może niejednego zaskoczyć i zmylić odnośnie treści. „Trzy żywoty świętych” to jednak nie hagiografia, ale zbiór trzech opowiadań, które autor postanowił wydać pod wspólnym tytułem, w miarę możliwości najbardziej oddającym przesłanie historii. Każde z opowiadań powstało w innym okresie czasu, różnią się stylem, długością i dotyczą innych spraw. Jednak bohaterowie poszczególnych tekstów mają w sobie specyficzną możliwość bycia świętymi, w sposób całkiem nie związany z kościelnym pojmowaniem tego słowa. Bowiem prawdziwa świętość czasem objawia się światu w zwykłym człowieku. I może to jest właśnie takie niezwykłe.

„Wieloryb” to początkowy okres kariery pisarskiej autora. Bohaterem opowiadania jest biskup wygnany z rodzinnego kraju, zmuszony do przeczekania sytuacji w Barcelonie. Pozbawiony tytułu i godności kościelnej stacza się na dno, ocierając się o hazard, pijaństwo i złodziejstwo, nieraz mając do czynienia także z narkotykami.

„Finał Dubslava” to historia mężczyzny, który nie odczuł w swoim dotychczasowym życiu żadnych większych emocji. Podróżując po kraju za pieniądze matki, nie przejmuje się niczym i nikim. Pewnego dnia otrzymuje dwie wiadomości, które w jakiś sposób odmienią jego życie. Śmierć matki i konieczność odebrania za nią „Europejskiej Nagrody za Dokonania Naukowe” zmusza bohatera do pierwszego od jakiegoś czasu zatrzymania się i trzeźwego spojrzenia na rzeczywistość.

Główną bohaterką ostatniego opowiadania pt. „Pomyłka” jest kobieta ucząca literatury w więzieniu. Wśród „uczniów” trafia jej się młody złodziej, twierdzący że nigdy niczego nie przeczytał. Po pewnym czasie i wielu przeczytanych książkach podsuwanych mu przez nauczycielkę, młody chłopak sam próbuje swoich sił w pisarstwie, a nawet stwarza wrażenie, że w przyszłości może stać się znanym i cenionym autorem.

„Trzy żywoty świętych” to moje pierwsze spotkanie z lekką prozą hiszpańskiego autora. Po dość poważnej „Mauricio, czyli Wybory”, dostałam naprawdę świetnie napisane, pełne czarnego humoru i ironii teksty. Na pozór opowiadań nic nie łączy, jednak wystarczy się chwilę nad nimi zastanowić i można dostrzec, że myśli które autor stara się nam przekazać, splatają opowieści w pewną całość. Mendoza bawi się słowem, a także konwencją literacką. Zachwyca, rozśmiesza, ale jednocześnie przedstawia ważne prawdy i wartości w otoczce absurdu.


Książkę otrzymałam od wydawnictwa Znak.