"Księżyc nad Taorminą" R. Ligocka

Wydawnictwo: Literackie
Język oryginału: polski
Rok wydania: 2011
Ilość stron: 396

Wymiana książkowa z Prowincjonalną Nauczycielką jakiś czas temu, zaowocowała tym, że mój księgozbiór powiększył o nową książkę Romy Ligockiej „Księżyc nad Taorminą”. Kiedyś już wspominałam, że bardzo lubię zbiory jej felietonów, bo są ciekawe, a autorka porusza w nich sprawy, które dotyczą wielu czytelników. Ważny jest tutaj także osobisty ton i odwołania do przeszłości pisarki, dzięki czemu poznajemy jej losy w sposób bezpośredni, ale jednocześnie nie przesłania to najważniejszych myśli tekstów. 

Tematem łączącym wszystkie felietony w zbiorze „Księżyc na Taorminą” jest podróż. Ale raczej mało w nich o podróżowaniu w dosłownym sensie, teksty, piękne i poetyckie, są raczej metaforyczne, często dotyczą tylko jednego aspektu podróży: zachowania, słowa, zdarzenia. Chciałabym umieć tak pisać o tym, co widzę i czuję. Pani Roma zabiera nas do Krakowa, Monachium, Argentyny czy Rzymu, jednocześnie odbywając podróż w głąb siebie, ludzkiej psychiki, kontemplując tak naprawdę życie i jego różne stany.

Gdy zaczniecie czytać książkę „Księżyc nad Taorminą”, nawet się nie obejrzycie i będziecie mieć jej lekturę za sobą. Wciąga maksymalnie, a krótka forma sprawia, że po przeczytaniu jednego felietonu, czytacie kolejny, a później jeszcze jeden. Tego nie da się tak łatwo zatrzymać, choć zalecam, by po każdym felietonie zastanowić się trochę na jego tematem czy problemem, bo wydaje mi się, że właśnie w ten sposób trzeba je odbierać. Czytajcie, delektujcie się nimi, zamyślcie się nad życiem, pozwólcie sobie na chwile relaksu z książką w ręku.