"Jane Austen żałuje" reż. J. Lovering

Reżyseria: Jeremy Lovering
Gatunek: dramat, biograficzny
Czas trwania: 90 min.
Kraj / Rok produkcji: USA, Wlk. Brytania 2008

Ostatni film z boxu filmowego Jane Austen to „Jane Austen żałuje”. Nie oglądałam go wcześniej, ale już sam tytuł zapowiadał, że będzie w tym filmie coś smutnego. W założeniu scenarzystów, którzy oparli się na autentycznych listach i pamiętnikach pisarki, była to opowieść o ponad czterdziestoletniej pisarce, od której siostrzenica chce się nauczyć wszystkiego o miłości. Popularność powieści Austen dała jej w oczach czytelników i znajomych status ekspertki od romansów i uczuć. Ciekawość Fanny – siostrzenicy pisarki – obudzi wiele wspomnień i skłoni do swoistego rachunku sumienia przed końcem życia. 

Powieści Jane Austen o miłości i małżeństwie znajdują się w kanonie klasyki literatury. Jak wyglądało życie miłosne kobiety, która stworzyła te słynne dzieła? Oparta na autentycznych listach i pamiętnikach autorki opowieść zdradza sekrety z życia tajemniczej pisarki. Jane jest popularną pisarką, która ma na swoim koncie uznane powieści "Duma i uprzedzenie", "Rozważna i romantyczna", "Mansfield Park" i właśnie kończy "Emmę". Jej utwory opowiadają o małżeństwach, ale dobiegająca czterdziestki autorka sama nigdy nie wyszła za mąż. Jej siostrzenica, młodziutka i śliczna Fanny Knight, uważa ciotkę za ekspertkę w sprawach miłosnych. Nurtuje ją pytanie, czy tak doskonale opisująca miłosne niuanse kobieta sama miała jakieś fascynujące romanse? Fanny postanawia dowiedzieć się prawdy o młodości Jane. /Best Film

Pod pozorem humoru, anegdotek i uśmiechu Jane Austen ukrywa niespełnienie w miłości. Twierdzi, że to świadomy wybór, ale gdzieś w głębi serca żałuje wielu decyzji z młodości. Jej siostrzenica prosi ją o pomoc, a ciotka nie potrafi odmówić, chociaż chyba nie jest pewna tego, czy faktycznie potrafi coś dla niej zrobić. Wciąż powraca do niej myśl, co by było, gdyby jednak wiele lat wcześniej zdecydowała się na ślub z majętnym mężczyzną. Może wtedy życie jej i rodziny wyglądałoby zupełnie inaczej? Warto by nie nastawiać się na ten film z pragnieniem obejrzenia ekranizacji, która przedstawia pełne losy dojrzałej Austen. Zaprezentowanie takiej ilości informacji nie byłoby możliwe w zaledwie półtoragodzinnym filmie. Jednak okrojenie do tego, co zobaczyłam w produkcji BBC wydaje mi się świadome i wystarczające. 

Bardzo podoba mi się gra Olivii Williams, która w filmie wyglądała i zachowywała się właśnie tak, jak wyobrażałam sobie Jane Austen. Cieszy mnie także wybór aktorki, która wiekiem pasowała do roli, na szczęście uniknięto specjalnego postarzania jakiejś młodej dziewczyny, która ze względu na popularność miałaby przyciągnąć widzów. Podobnie jak w pozostałych produkcjach BBC na pochwałę zasługują scenografie, wybrane miejsca do realizacji filmu oraz kostiumy. Dla mnie wszystko, co zrobią jest ucztą dla oka. 

Sam film jest jednak dość smutny, a zabawne wypowiedzi podszyte bólem i niespełnieniem. Nastrój odbiega od tego, który można zauważyć w ekranizacjach powieści Austen. Ostatnie minuty filmu mogą bardziej wrażliwych przyprawić nawet o kilka łez. Bo chociaż happy end jest, to jednak nie taki, jakiego zazwyczaj widzowie oczekują. Poszczególne wydarzenia podkreśla muzyka, piękna, instrumentalna, jest dopełnieniem całości. 

Bardzo mi się podobało. Cieszę się, że miałam okazję zapoznać się z tymi filmami.