"Żelazna Dama" reż. P. Lloyd

Reżyseria: Phyllida Lloyd
Gatunek: dramat, biograficzny
Czas trwania: 110 min.
Kraj / Rok produkcji: Francja, Wlk. Brytania 2011

„Żelazną damę” pierwszy raz obejrzałam na chwilę przed rozdaniem Oskarów w kinie. Lubelska „Bajka” zaproponowała widzom kilka nominowanych filmów, m.in.: właśnie produkcję z Meryl Streep w roli głównej. Osobiście nie przepadam za biograficznymi produkcjami, zwłaszcza, gdy osoby przedstawiane znam słabo i to głównie ze słyszenia. Przekonała mnie jednak odtwórczyni głównej roli, którą uwielbiam i staram się oglądać każdy film, w którym gra. Późna godzina seansu, zima i wizja powrotu do mieszkania w mrozie skutecznie odciągała mnie od realizacji planu, jednak żeby nie dać sobie szansy na rozmyślenie się, zakupiłam bilety z kilkudniowym wyprzedzeniem. Rzadko opisuję tutaj filmy, więc dzisiejsza recenzja podyktowana jest ponownym obejrzeniem "Żelaznej damy", zaraz po premierze DVD dzięki nieocenionej przesyłce Best Film. 

Królów było wielu, Żelazna Dama tylko jedna.
Meryl Streep w roli Margaret Thatcher – prawdziwej damy w świecie zdominowanym przez mężczyzn.
Miała piskliwy głos, własny pogląd na każdy temat i niezwykły tupet. Zanim stała się jedną z najbardziej wpływowych postaci współczesnego świata, jej kapelusz i nieodłączne perły budziły pobłażliwy uśmiech. Na naszych oczach z pyskatej Maggy rodzi się Żelazna Dama, której czarna torebka do dziś jest symbolem rządów silnej ręki. /Best Film

Już na początku napiszę coś, co wydaje się oczywiste: nikt nie zagrałby tego lepiej. Nie wyobrażam sobie innej aktorki, która mogłaby udźwignąć rolę Margaret Thatcher. Moim zdaniem – chociaż do znawcy filmów nawet na poziomie lekko zaawansowanym mi daleko – Meryl zagrała fenomenalnie i wszystkie nagrody należały się jej stanowczo.

Film nie jest czystą biografią, wydaję się, że miał to raczej być obraz kobiety, która walczyła o swoje miejsce w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Thatcher udowodniła, że także kobiety mogą osiągnąć najwyższe stanowiska, mimo niewiary innych czy prześmiewczych zachowań przeciwników. Przedstawienie akcji z dwóch okresów czasowych było ciekawym zabiegiem: z jednej strony widzimy Thatcher jako kobietę dotkniętą demencją, która jest w zaawansowanym stadium choroby i żyje w świecie wspomnień i urojeń, z drugiej strony poznajemy całą drogę przyszłej pani premier do osiągnięcia szczytów władzy. Wątki przeplatają się, dochodzą nowe, widz czasami ma wrażenie zagubienia, jednak kończąc seans wie, że wszystko było właściwe. Właśnie w momentach zmiany czasu widać zdolności Meryl Streep – niełatwo zagrać taką rolę, niełatwo zmierzyć się z taką postacią.

Osoby chcące obejrzeć typową biografię mogą być zawiedzeni, nie ma w tym filmie więcej niż wyczytalibyśmy w różnych publikacjach. Z drugiej strony uważam, że to wystarczająca ilość faktów – fascynaci mogą przecież wyszukać potrzebne im informacje. Niestety film czasowo zawsze jest ograniczony, prawie nigdy nie da się przedstawić wszystkiego, zwłaszcza, gdy chodzi o biografie.

Bardzo ładne jest także opakowanie DVD – stonowane kolory, fotosy z filmu i skrócona biografia odtwórczyni głównej roli. Zabrakło mi tylko trochę więcej o Margaret Thatcher.