Spotkanie z Natalią Babiną

O spotkaniu, które odbyło się 15 listopada w Lublinie dowiedziałam się bardzo późno. A dokładnie dwie godziny przed nim z portalu lubimyczytac.pl. Rozpoczynało się akurat po moich zajęciach, a że było w tym samym budynku i tylko 3 piętra wyżej to zdecydowałam się od razu. Mimo, że nie udało mi się na czas zorganizować aparatu (swój na nieszczęście zostawiłam w domu) i nie posiadałam własnego egzemplarza książki to stwierdziłam, że chociaż posłucham. Niestety spotkań z autorami w Lublinie jest bardzo mało, a nawet jeśli są to tak słabo nagłaśniane, że najczęściej dowiaduję się już po fakcie.


Spotkanie miało odbyć się w Zakładzie Białorutenistyki na mojej uczelni. Dziwiłam się, że plakaty informujące rozkleili tylko na własnym piętrze (ja tam w ogóle nie zaglądam), ale wszystko się wyjaśniło na początku spotkania.

Okazało się, że spotkanie odbyło się w całości w języku białoruskim. Właściwie tylko jedna osoba zadała pytanie po polsku. Muszę jednak przyznać, że mimo początkowych obaw bardzo dobrze wiedziałam o co chodzi i rozumiałam każde zdanie. Przyszło ok. 30 osób, w tym dwie osoby z wydawnictwa Rebis, u których można było kupić książkę. Większość z obecnych to studenci, którzy uczyli się białoruskiego i ich profesorowie.

Muszę przyznać, że denerwowały mnie pytania tych profesorów, na siłę chcieli udowodnić autorce, że na kimś się wzorowała. Oczywiście pani Babina wciąż zaprzeczała, ale to nie robiło wrażenia na pytających. Jedna z obecnych porównała też autorkę z Chmielewską, co jak zauważyłam nie bardzo jej się spodobało. Z tego co mówiła, nie bardzo lubi jej książki. Pani Babina jest bardzo miłą i ciepłą osobą. Potrafiła naprawdę zafascynować swoją opowieścią o dzieciństwie i życiu na Białorusi.

Ja wrażenie o książce wyrobię sobie po lekturze, a to zdjęcie mojego egzemplarza:





Dla zainteresowanych wywiad z autorką ze strony onet.pl

PS. Jakiś czas temu zapisałam się do Koła Naukowego swojego kierunku, żeby zrobić coś z tymi spotkaniami z autorami. Teraz ubiegamy się o współpracę z Fabryką Słów i wtedy może coś się uda. Wychodzę z założenia, że nie można narzekać tylko działać. Ja już za długo czekałam, aż inni coś zrobią, teraz sama się biorę ostro do roboty.