"Pałac Północy" C. R. Zafón

„Pałac Północy” to trzecia książka w dorobku Zafóna skierowana do młodzieży. Jednak podobnie jak przy „Księciu Mgły”, lektura z pewnością zadowoli także starszych czytelników. Po raz kolejny otrzymujemy powieść z niesamowitą akcją, pełną tajemnic i magii historią oraz narracją, tak wciągającą, że książki nie chce odłożyć się nawet na chwilę. Żałuję, że tych książek Zafóna nie wydawano, gdy ja mogłam spokojnie zaliczyć siebie do młodzieży, choć także i teraz bawiłam się świetnie wchodząc na jakiś czas w świat, stworzony przez niego.

W Kalkucie w 1916 roku pewien mężczyzna ucieka nocą ze spalonego dworca Jheeter’s Gate, mając ze sobą w łodzi dwa noworodki. Ścigają go tajemnicze postacie, a spotkanie z nimi może skończyć się tylko śmiercią. Mężczyzna jednak chce zadbać o bezpieczeństwo dzieci i ostatkiem sił odnosi je do domu pewnej kobiety, która ma się nimi zająć. Tej nocy dzieci zostają rozdzielone, gdy jedno z nich trafia do domu dziecka…

Szesnaście lat później wychowankowie sierocińca świętują jedną ze swoich ostatnich nocy w miejscu, które stało się ich drugim domem. Siódemka przyjaciół: Ben, Ian, Isobel, Roshan, Siraj, Michael i Seth stworzyła sekretny klub o nazwie Chowbar Society, a na miejsce spotkań wyznaczyła Pałac Północy. Tuż przed ostatnim spotkaniem klubu, członkowie poznają Sheere, dziewczynę w ich wieku, która niespodziewanie pojawiła się z babcią na terenie sierocińca. Ben postanowił zabrać ją do Pałacu Północy, a nawet uczynić jego pełnoprawnym członkiem. Jednak był pewien warunek, dziewczyna musiała opowiedzieć historię, ważną dla niej, o której jeszcze nikomu nie mówiła. Tragiczna historia jej rodziny, a także tajemniczego domu, nakłania członków stowarzyszenia do ostatniej zabawy w rozwiązywanie zagadek. Żadne z nich nie wie jeszcze wtedy, że historia jest bardziej tajemnicza i niebezpieczna niż im się wydawało. W bardzo krótkim czasie na ich drodze staje płonący pociąg-widmo, pełen krzyczących dzieci, ruiny spalonego dworca i ich największy wróg o oczach pełnych morderczego ognia. Przygoda zamienia się w pełną niebezpieczeństw i pułapek walkę, nie tylko o życie.

Zafón po raz kolejny zabiera nas w podróż do świata, z którego nie chcemy być wyrwani. W tej historii wyobraźnia działa cały czas, a strach przeżywany przez dzieci, staje się także udziałem czytelnika. Plastyczne opisy i doskonała charakterystyka każdej postaci jest po prostu niewiarygodna. Sam pomysł na fabułę, pełną magii, tajemniczości i niebezpieczeństwa sprawdził się doskonale. Tłem akcji jest Kalkuta, nazywana w powieści Czarnym Miastem, pełna nieopowiedzianych historii, których była świadkiem. Wszystkiego dopełnia piękna okładka, w pełni nawiązująca do treści książki.

Chciałoby się zapytać, jak Zafón to robi, jak jego książki mogą stać na tak dobrym poziomie? Nie znam odpowiedzi i mam nadzieje, że kolejna jego powieść będzie tak samo świetna jak poprzednie. Podejrzewam, że nikt z jego fanów się nie zawiedzie i z radością przyzna mi rację.



Książkę otrzymałam od wydawnictwa Muza.