"Siostrzyca" J. Harding

Wydawnictwo: Dom Wydawniczy Mała Kurka

Język oryginału: angielski

Tłumaczenie: Karolina Zaremba

Rok wydania: 2011

Ilość stron: 288

Od zawsze byłam zdania, że literatura powinna zaskakiwać, by nie znudzić czytelnika, nie pozwolić mu zbyt wcześnie odkryć planu, którym kierował się autor. Niestety obecnie na rynku jest wiele książek, które zaraz po przeczytaniu opisu z ostatniej strony okładki, objawiają się w naszej głowie kolejnością wydarzeń, które tylko odhaczamy, czytając kolejne strony. Po pierwszym wrażeniu „Siostrzycę” od razu zaliczyłam do prostych, mało wciągających lektur, nie wiecie jednak jak bardzo się myliłam. Debiut Johna Hardinga to książka jakiej potrzebowałam od jakiegoś czasu: wciągająca, zaskakująca, wymagająca od czytelnika poświęcenia czasu, ponieważ ciężko się od niej oderwać. Zakończenie? Mistrzowskie! Wydawało mi się, że już wszystko wiem, a autor tak bardzo ze mnie zadrwił. Nie doceniłam dwunastoletniej dziewczynki... 

Mamy koniec XIX wieku, rodzeństwo: Florencja i Giles, mieszkają w wielkim, starym domu, w otoczeniu służących i guwernantki. Ich wuj kategorycznie zabronił edukowania dziewczynki, nakazując, by zajmowała się pracami typowymi dla kobiet. Flo, jednak postanowiła nauczyć się czytać i pisać na własną rękę, czym przechytrzyła wszystkich. Od tego czasu rozpoczyna się jej podróż w świat powieści, których niezliczona ilość stoi w zapomnianej przez wszystkich bibliotece. Giles, który kilka miesięcy wcześniej wyjechał do szkoły z internatem, wraca na jakiś czas do domu, a jego edukacją zajmują się guwernantki. Gdy jedna z nich tonie w jeziorze, na jej miejsce wuj sprowadza kolejną, jednak  wzbudza ona w dziewczynce lęk i sprawia, że zaczyna bać się o życie swojego brata... Ile w tym wszystkim jest rzeczywistości, a ile wpływu przeczytanych książek, niekoniecznie przystosowanych do wieku małej dziewczynki? Tego Wam nie powiem, jednak zakończenie z pewnością Was zaskoczy!

W „Siostrzycy” widoczna jest inspiracja powieściami gotyckimi, dotyczy to zarówno elementów świata przedstawionego, jak i grozy, która jest daleka od tego, czym obecnie próbuje się straszyć odbiorców. Siła tej książki opiera się na niedopowiedzeniach, myleniu czytelnika i wzbudzaniu w nim lęku pierwotnego, czegoś na kształt dziecięcego koszmaru. Niepewność o prawdziwy bieg wydarzeń wprowadza także sama Florence, która garściami czerpie z przeczytanych przez siebie książek, nie będą do końca pewną, ile z tego, co wydaje się rzeczywistością wydarzyło się naprawdę, a co stanowi elementy powieści. Podobne uczucie ma czytelnik, który jest już tak oszołomiony szybkością rozgrywanych pod koniec książki epizodów, że nie wie, co jest prawdą.

Narratorka powieści - Florence, w przedstawieniu świata i wydarzeń posługuje się wymyślonym przez siebie językiem, do którego początkowo trudno się przyzwyczaić. Jest to jednak tak zindywidualizowany i ciekawy twór, charakterystyczny dla tej powieści i głównej bohaterki, że mimo wcześniejszych niejasności, warto go docenić. Cieszę się także, że w Polsce powieść została wydana pod świetnym tytułem „Siostrzyca”, który odwołuje się do języka Flo, natomiast w Wielkiej Brytanii figuruje pod mało ciekawym i dość oklepanym „Florence and Giles”. 

Polecam!

źródło zdjęcia