"Panie z Cranford" reż. S. Curtis, S. Hudson

Reżyseria: Simon Curtis, Steve Hudson
Gatunek: serial kostiumowy / obyczajowy
Czas trwania: 5 odc. x 55 min (275 min.)
Kraj / Rok produkcji: Wielka Brytania 2005

Jeszcze zaczarowana serialem „Tess D’Urbervilles”, sięgnęłam po kolejną produkcję BBC, powstałą na podstawie powieści Elizabeth Gaskell czyli „Panie z Cranford”. Książki nie czytałam, więc nie wiedziałam czego się spodziewać, ale już w pierwszym odcinku, bohaterowie i opowieść zawładnęły mną do tego stopnia, że mimo wielu obowiązków obejrzałam serial w dwa wieczory. Był to naprawdę miło spędzony czas, pełen humoru, barwnych postaci i niezwykle dobrze oddanej Anglii z połowy XIX wieku. 

“Panie z Cranford” to doskonała adaptacja powieści Elizabeth Gaskell (autorki bestselleru „Północ – Południe”) tworzącej w tym samym romantycznym klimacie.
Mary Smith trafia do domu swoich ciotek – dwóch starych panien o skrajnie różnych charakterach: rozważnej, ale despotycznej Deborah i romantycznej Matty.
Wzruszająca, a jednocześnie dowcipna historia jednego roku z życia mieszkańców niewielkiego miasteczka, pełnego codziennych absurdów, wielkich tragedii, romansów i strachu przed nowym i nieznanym.  //Best Film

Podobnie jak w życiu, w serialu przedstawione były zarówno chwile radosne, jak i smutne. Nie brakowało romansów, nagłych wypadków, spotkań po latach, zabawnych sytuacji czy zwykłej codzienności. Świetnie przedstawiona prowincja, z jej minusami i plusami, wśród których można wymienić: nadmierne zainteresowanie życiem sąsiadów (z których nieraz rodziły się zaskakujące plotki), naturalność, wolniejsze akceptowanie i wdrażanie rewolucji przemysłowej, nieświadomość potrzeby nauki i zbyt rygorystyczne trzymanie się ustalonych wiele lat wcześniej podziałów wśród mieszkańców. Tło społeczne pozostaje jednak tylko tłem, w przypadku tak barwnej gamy bohaterów. Starsze panie z Cranford są wręcz przesłodkie i takie zabawne, że szkoda było mi się z nimi żegnać. Szczególnie polubiłam przyjaciółki: Pani Forester i Pannę Pole, obie wiedziały o wszystkim, co działo się w Cranford, chociaż czasem za bardzo chciały się dzielić swoimi wiadomościami, bardziej szkodząc niż pomagając. 

Nie mogę doczekać się obejrzenia kontynuacji tej cudownej ekranizacji – „Powrotu do Cranford”. Polecam wszystkim wielbicielom seriali kostiumowych.