"Wdówki futbolowe" K. Macios

 

Wydawnictwo: Znak

Język oryginału: polski

Rok wydania: 2012

Ilość stron: 272

 

Lektura „Wdówek futbolowych” od początku była ryzykiem w moim przypadku: lubię piłkę nożną, oglądam mecze i rozumiem mężczyzn, którzy swój wolny czas poświęcają na grę z kolegami czy kibicowanie przed telewizorem. Nie czuję się więc wdówką futbolową, a czas Euro, Mundialu i meczów ligowych nigdy mnie nie przerażał. Dlatego dziwie się sama sobie, że moje zainteresowanie wzbudziła możliwość poznania opinii kobiet, które na każde wspomnienie o futbolu dostają białej gorączki. Spodziewałam się nowego spojrzenia na to całe „zamieszanie”, a mam wrażenie, że dostałam paczkę stereotypów i narzekań, przerabianych w związkach od lat.

Narratorką jest Marta, kobieta przed czterdziestką, początkująca pisarka, przeżywająca kryzys w związku, głownie spowodowany nagłym zainteresowaniem męża meczami podczas Euro 2012. Sprawy nie ułatwia zaawansowana ciąża i ośmioletni syn, który jest przyzwyczajony do opieki matki. Do tego wydawnictwo zdecydowało o trasie autorskiej Marty, akurat podczas mistrzostw Europy, więc można sobie wyobrazić, że podróżowanie pociągiem po Polsce nie będzie łatwe. 

Antyfanki futbolu z przyjemnością zidentyfikują się z główną bohaterką, która całe problemy z mężem zrzuca na piłkę nożną. Szkoda tylko, że piłki w książce jest tak niewiele, a złość i nerwowość Marty wynika raczej z trudów macierzyństwa i ciąży. Ciągłe rozwlekanie się nad tym, jak ciężko jest w małżeństwie, szczególnie po latach, co chwilę wspominając o rozwodzie zwyczajnie może nużyć. Bo przecież nie tego można się spodziewać po przeczytaniu opisu z okładki. Wdówek futbolowych w samej książce też jest niewiele, a szkoda, bo miałam nadzieje, że dowiem się o czymś więcej niż o stereotypowych frazesach, od lat powtarzanych przez osoby, które mam wrażenie, nigdy nie były na trybunach. 

Chociaż czyta się szybko, to zupełnie nie jest to forma i humor, które przyswajam z łatwością. Wieczne narzekania, generalizowanie, brak zrozumienia i niesamowite wymagania sprawiają, że zaczęłam współczuć mężowi Marty. Do tego wprowadzanie błędnego pojęcia o piłce nożnej: przedstawianie Euro, jako ciągłej transmisji meczów w telewizji, które przecież są tylko dwa razy dziennie i do tego wieczorem, a kibiców jako gromady półgłówków czy niepotrzebne wprowadzenie aspektów klubowych, gdy dla większości polskiego społeczeństwa jest oczywiste, że rozgrywki Ekstraklasy kończą się przed mistrzostwami. Jeżeli w taki sposób większość kobiet postrzega swoich chłopaków/narzeczonych/mężów, to nie wiem kto tu powinien ratować się rozstaniem. 

Osobiście zawiodłam się, ale nie wątpię, że naprawdę wiele kobiet będzie nią zachwyconych.