"Pamiętam cię" Y. Sigurdardóttir

Wydawnictwo: Muza
Język oryginału: islandzki
Tłumaczenie: Jacek Godek
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 320

Książki Yrsy Sigurdardóttir pokochałam już jakiś czas temu. Tym razem autorka powróciła nie z kryminałem, ale horrorem – do tego według niektórych czytelników – naprawdę mocnym. Horrorów raczej się nie boję, wytwarzają we mnie dawkę zdrowego strachu, a te szczególnie dobre pozostają w mojej pamięci na długo. W tym gatunku cenię klimat i wykonanie, bo teraz sztuką jest zrobić jeszcze dość dobrego – z racji tego, że horror ma długą historię i niejedno już wymyślono. Tym ciężej jest oddać cechy horroru słowami, za pomocą chwytów literackich, tutaj autor nie ma efektów specjalnych i duchów wyskakujących zza rogu. Yrsa świetnie odnalazła się w tym klimacie, i choć nie jest to książka doskonała, bo niełatwo mnie już zaskoczyć, to czułam go, a nawet trochę się bałam. Brawo!

W „Pamiętam cię” mamy dwie historie, które toczą się równolegle. Pierwsza z nich dotyczy trójki przyjaciół, którzy wyjeżdżają do odludnej osady w celu wyremontowania starego domu. Marzą o pensjonacie i spłaceniu pozaciąganych długów. Jednak już od chwili, gdy postawili stopy na nabrzeżu, czują, że coś jest nie tak, chociaż doskonale wiedzą, że nikt w tej osadzie już od wielu lat nie mieszka o tej porze roku. Druga historia rozpoczyna się od włamania do przedszkola, w którym wandal wypisał na ścianach niezrozumiałe napisy. Sprawą zajmuje się policja, dodatkowo został wezwany także psychiatra, który miał za zadanie pomóc w stworzeniu portretu psychologicznego sprawcy. Nieoczekiwanie obie sprawy bardzo zbliżają się do siebie...

Pomysłów autorce z pewnością nie brakowało, powieść jest pełna tak niespodziewanych zwrotów akcji, że choćby dla nich warto ją przeczytać. Sugestywne i szczegółowe opisy sprawiają, że ma się wrażenie uczestniczenia we wszystkich wydarzeniach. Nie raz skrzypiąca podłoga zdaje się być słyszana, gdzieś w naszym domu, podobnie jest z gnijącym zapachem, który prawie wyczuwałam czytając książkę. Także przerywanie akcji w najlepszych momentach przyprawia czytelnika o szybsze bicie serca, a niekiedy nawet o gęsią skórkę. 

Żeby nie było tak dobrze, muszę wspomnieć o języku, który bardzo mnie denerwował. Nie wiem czy to wina tłumaczenia, czy autorka sama używała takich wyrażeń, ale słowa takie jak: „gostek”, „dżizas”, „zajefajnie”, „popaprane” i wiele podobnych wydawało mi się zupełnie nie na miejscu. Przecież to nie jest powieść o grupce nastolatków tylko książka, w której bohaterami są dorośli ludzie! Poza tym takie wyrażenia są jeszcze dopuszczalne w mowie potocznej, ale raczej nie w książce. A może po prostu jestem jakaś przestarzała. 

Niemniej książka broni się naprawdę dobrą akcją, ciekawymi wątkami, stopniowaniem napięcia i zaskakującym zakończeniem. Nawet ja, mająca wiele horrorów za sobą doceniam ją i czuję się usatysfakcjonowana. Polecam.