"Więzień nieba" C. R. Zafon

Wydawnictwo: Muza
Język oryginału: hiszpański
Tłumaczenie: Carlos Casas Marrodan, Katarzyna Okrasko
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 416

Nowy Zafon – przyspieszone tętno, nieopisana radość i wielkie oczekiwania. Jednak przyszło mi trochę poczekać na lekturę „Więźnia nieba”, przez co nadzieja na wspaniałą książkę urosła do rangi czegoś mitycznego. Kilka dni temu w końcu dostałam ją w swoje ręce i... nie ma fajerwerków. Przyznaję to ja: wierna i oddana fanka autora. Nowa powieść Zafona to raczej poszerzenie wydarzeń znanych nam z „Cienia wiatru” i „Gry Anioła”, w zadowalający sposób wyjaśniająca pewne sprawy i sytuacje, ale nie posiadająca "tego czegoś", co miały poprzednie powieści z cyklu. 

„Więzień nieba” dotyczy w głównej mierze Fermina Romero de Torresa, którego postać znamy z poprzednich książek Zafona. W tej powieści, na jakiś czas przed swoim ślubem, wyjawia on Danielowi prawdę o swojej przerażającej przeszłości. Razem z nim wyruszamy do Barcelony z czasów II Wojny Światowej i poznajemy okropne położenie więźniów z położonego na górze Montjuic więzienia. W tym samym czasie do drzwi księgarni rodziny Sempere puka odrażający mężczyzna poszukujący Fermina. Przeszłość zaczęła dopominać się o swoje.

"Kiedy Martin zeznał podczas procesu, że jedyny przyzwoity obyczaj, którego należy bronić stanowczo, to obyczaj czytania, podczas gdy reszta jest kwestią sumienia każdego z osobna, sędzia doliczył kolejne dziesięć lat do już nie wiem ilu wcześniej zasądzonych." - s. 133

Czegoś mi zabrakło. Może tych emocji, tej niepewności, strachu, które były w znacznym stopniu udziałem poprzednich powieści o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Cieszę się, że autor wyjaśnił przeszłość Fermina, a nawet rzucił światło na losy matki Daniela. Przez książkę przechodzi się bardzo lekko, podobnie jak w przypadku pozostałych jego książek. Mocną stroną wciąż jest dawna Barcelona, wraz z jej różnicami społecznymi, niełatwą sytuacją polityczną i ciągłą niepewnością losu jej mieszkańców. Nie, nie żałuję oczywiście, że ją przeczytałam, choć jestem trochę zawiedziona, po prostu moje oczekiwania chyba za bardzo się rozrosły. Niemniej cieszę się, że zakończenie pozwala na rozbudowanie tej historii, a co za tym idzie na kolejną książkę Zafona. Wierzę, że w następnej znów wróci do swojej świetnej formy.