"Studnia bez dnia" K. Enerlich

Wydawnictwo: MG
Język oryginału: polski
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 256

Gdy myślę teraz o „Studni bez dnia” to żałuję jednego – że nie miałam jej w rękach w maju, gdy odwiedzałam Toruń. Teraz nie wiem kiedy znów będę miała okazję tam pojechać i pozwiedzać go z książką Katarzyny Enerlich w ręku. Toruń bez dwóch zdań jest miejscem ciekawym i trochę magicznym, nic dziwnego, że stał się bohaterem powieści zaraz za Marceliną, Anną, Natalią i Tadeuszem, których losy poznajemy.

Początek to zbieg okoliczności, nieprzyjemny przypadek, który połączył losy różnych ludzi za sprawą jednej tragedii. Oto mężczyzna chwilę wcześniej zdradzający swoją żonę, wraca w pośpiechu do domu i ulega nieszczęśliwemu wypadkowi przez zderzenie z tramwajem. W tym drugim pojeździe obrażeń dostaje pasażerka – Anna, która zostaje umieszczona w jednej sali z kierowcą samochodu. Marcelina wtedy po raz pierwszy spotyka Annę, jeszcze nie wiedząc, jak ważną osobą będzie w jej życiu. Wypadek sprawia, że poznaje także kochankę męża, która od razu przyjeżdża do szpitala. W tym wszystkim pojawia się także Tadeusz – toruński artysta, który poszukuje kogoś do pracy na swoim stoisku. Ten jeden wypadek sprawia, że odmieni się życie wszystkich bohaterów. Nie bez znaczenia jest tajemnicza postać Martinusa Teschnera i legenda o jego zaginionym pierścieniu, którego rubinowe oczko zostało wydobyte z Gór Izraelskich. Przed czytelnikami jest magiczna historia, która będzie wzruszać, wprawiać w miły nastrój i trzymać w napięciu. Połączenie wybuchowe, ale tu sprawdziło się idealnie. 

Nie przepadam za powieściami obyczajowymi, które są często przewidywalne, schematyczne do bólu i z góry można założyć, że wystąpi w nich jeden z układów „od tragedii do happy endu”. Ale lubię książki Katarzyny Enerlich, która potrafi mnie oczarować prostymi historiami, tak, że chłonę kolejne zdania i rozdziały, aż przekonuję się, że właśnie patrzę w ostatnią kropkę. I chociaż w niej także występuje taki układ, to jestem zadowolona z lektury i odbieram ją zupełnie inaczej niż podobne powieści. 

Podoba mi się, że autorka korzysta z legend miast i regionów, na nowo budząc je do życia. Ważne są dla mnie także zamieszczane w książkach zdjęcia, obrazujące miejsca i ich nawiązanie do historii. Cieszę się tym bardziej, że większość z nich autorka wykonała sama, jak widać nie trzeba zawodowych fotografów, by mogło być ładnie i przyjemnie.

Chciałabym by ta książka Was oczarowała, bo książki Katarzyny Enerlich, są dla mnie wyjątkowe. Podoba mi się magia słowa, którą posługuje się autorka, niewiele osób potrafi tak czarować. Oczywiście spotkałam się także z opiniami, że „Studnia bez dnia” jest trochę naiwna i nie do końca satysfakcjonująca, ale polecam każdemu by sam się z nią zmierzył i ocenił. Po prostu czyta się miło i szybko. Nie chce Was na siłę przekonywać, że to literackie dzieło, godne najwyższych nagród, ale to powieść, którą mimo wszystko chcę pozostawić na swojej półce. Bo któż nie chciałby być na miejscu bohaterów i nie trafić na ślad zagadki, która do tej pory była tylko powtarzaną przez przewodników legendą?