"Zmierzch" J. Theorin - audiobook

Czyta: Andrzej Mastalerz 
Język: polski
Czas trwania: 13 h 8 m 
Format: mp3 
Rok wydania: 2012

Postanowiłam jak najszybciej nadrobić swoją pomyłkę z kolejnością odsłuchiwania cyklu olandzkiego. Po bardzo ciekawej „Nocnej zamieci” nadszedł czas na pierwszy kryminał w dorobku Johana Theorina – „Zmierzch”. Wrażenia spisane będą przez mnie na świeżo, czyli tak, jak nie dzieje się nigdy w moim przypadku. Ale od każdej reguły musi być wyjątek. Żeby Was zaciekawić i narobić smaku, przyznam bezceremonialnie, że jestem zachwycona i oczarowana. A wybór Andrzeja Mastalerza na lektora jest strzałem w dziesiątkę.

W gęstej mgle ginie pięcioletni Jens, który niepostrzeżenie oddalił się od pilnujących go tego wieczoru dziadków. Nie udaje się go odnaleźć, długie poszukiwania kończą się opinią policji, według której chłopiec utopił się w zatoce. Ta informacja jest końcem historii dla prawie wszystkich zainteresowanych. Jednak jego matka, Julia Davidsson nie potrafi uwierzyć by jej syn mógł się po prostu utopić. Mija prawie dwadzieścia lat, a Julia nie potrafi pogodzić się z zaginięciem syna. Pewnego wieczoru dostaje informację, że jej ojciec jest w posiadaniu chłopięcego sandałka, prawdopodobnie należącego do Jensa. Julia wraca na wyspę, by zmierzyć się z przeszłością.

Ciężko mi uwierzyć, że można napisać tak dobry debiut. Znudzona byłam już schematami w postaci: głównym bohaterem jest policjant/policjantka, która ma za sobą rozpad związku/ów, problemy z alkoholem lub depresją, często mający/a słaby kontakt ze swoimi dziećmi. Ten oklepany układ przełamał właśnie Johan Theorin, pisząc cykl, który nie ma jednego bohatera, a łącznikiem wszystkich historii jest Olandia – szwedzka wyspa, której ponura aura może obdzielić niejeden kryminał. 

 

 

Ciężki, niespokojny nastrój, klimatyczne opisy i głos lektora dopełnia moją wizję opuszczonego regionu, w którym rozgrywa się akcja „Zmierzchu”. Wiele fragmentów jest niezwykle sugestywnych, słuchacz ma wrażenie, że znajduje się w środku toczącej się akcji. Nie raz mając słuchawki w uszach podskakiwałam nagle, gdy ktoś pojawił się niespodziewanie w zasięgu mojego wzroku. I to w świetle dnia. Autor nie straszy duchami, czy wyskakującymi zza ściany strachami – on straszy ludźmi. Warto wspomnieć, że wszyscy najważniejsi bohaterowie są świetnie skonstruowani, Theorin nie zapomina o żadnym z nich, a dwutorowe przedstawienie historii wraz z przeszłością Nilsa Kanta pozwala słuchaczom poznać całą intrygę w odpowiednich dawkach. Zakończenie bardzo zaskakuje, moja czujność została uśpiona wyjaśniającym się śledztwem i nie odkryłam zbyt wcześnie prawdy. 

Najważniejsza jest jednak Olandia – mroczna i zimna, skrywająca wiele tajemnic na bezkresnym Alvarecie. Wydaje się być idealnym tłem dla kryminału, autorowi można gratulować wyboru i sposobu w jaki ją przedstawił. Theorin nie zapomniał o przedstawieniu społeczeństwa i zmian, jakie dokonały się na wyspie. Nagłe przejście od rybołówstwa do pustki i odrzucenia wyspy na rzecz większych miast i turystyki sprawiło, że Olandia wydaje się miejscami opuszczona i niebezpieczna, ukrywając w jesiennej mgle tajemnice z przeszłości. 

Polecam. Nie linczujcie mnie jednak, gdy w Was nie wzbudzi ona tak pozytywnych uczuć jak we mnie. ;)