Kulturalne narzekanie #2 - Skąd to palenie mostów?

Dzisiaj trochę bardziej osobiście. Ale temat poruszam tylko raz, by to z siebie zrzucić i już do tego nie wracać.

Każdy z Was chyba doskonale zdaje sobie sprawę, co oznacza tytułowe „palenie mostów”, jeśli nie przytaczam definicję: „spalić za sobą mosty - stworzyć sobie sytuację, z której nie ma odwrotu, zerwać kontakty”*. Postępowanie znane od lat, niestety mam wrażenie, że w ostatnim czasie zyskało na popularności. 

Jak każdy człowiek potrzebuję grupy ludzi, z którymi mogę się spotykać, rozmawiać, ufać im. Taka potrzeba jest wewnątrz każdego i nic nie da zaprzeczanie. Dlatego tak trudno mi zrozumieć, gdy ludzie, z którymi przeżyłam kilka lat, nagle odwracają się i odchodzą. Bez słowa, bez względu na wszystkie spędzone wcześniej wspólnie lata. Odchodzą do innych grup, które pewnie po jakimś czasie zamienią na następne. Nie chcą mieć wspomnień, sentymentów, tak jakby starali się ukryć, że gdzieś wcześniej nie było nic, co mogło by wpłynąć na ich idealny wizerunek „państwowego urzędnika” czy „dziewczyny z korporacji”. 

Obserwuję świat, otoczenie i wiem, że to nie tylko mój prywatny ból i problem. Młodzi może odczuwają to mniej, w końcu od początku wychowywani są w nastawieniu na „zmienność środowisk” i „dostosowanie do otoczenia”, dlatego może nie będą umieli zrozumieć mojego sentymentu do posiadania tej zgranej paczki. Oczywiście wiadomo, że nie można utrzymywać kontaktu ze wszystkimi, których się gdzieś, kiedyś poznało, chodzi mi tylko o tych ludzi, których można by nazywać swoimi przyjaciółmi, a dla których czasami wieloletnia przyjaźń potrafi zamienić się w niebyt w bardzo krótkim czasie. Szkoda tylko, że nie stać ich nawet na słowo wyjaśnienia. Pozostaje, zapomnieć, nie narzucać się i zwyczajnie odpuścić, bo trudno za każdym razem odbijać się od ściany.

Co jest powodem takiego zachowania? Czy naprawdę przeprowadzka do innego miasta, nowy związek czy nowa praca potrafi wpłynąć na człowieka tak, by zapomniał o przyjaźni? Moim zdaniem nie. Wiadomo, że nie będzie już tak, jak w czasach szkolnych – codzienne widywanie się, plotki na przerwach, spotkania po lekcjach itd. – bo każdy z nas dorasta i w jego życie wkrada się wiele innych spraw, często bardzo ważnych. Ale! Obowiązki i wszystko inne nigdy nie likwiduje czasu wolnego do zera, żeby nie można zdobyć się na ten kontakt, raz w miesiącu chociaż, gdzieś w internecie nawet. Obawiam się do czego dąży ten świat, gdy tak cenne relacje międzyludzkie, jak przyjaźń, są coraz częściej traktowane w tak luźny i do niczego nie zobowiązujący sposób.  

Obyście Wy mieli więcej szczęścia w życiu i posiadali takich niezawodnych znajomych. Jednak tak w głębi serca przyznajcie – nigdy Was coś takiego nie spotkało? Nie ma gdzieś tam w świecie takiej osoby, która „zapomniała” o Waszej przyjaźni? Bo chyba nie ważne ile czasu minie, gdzieś tam w środku zawsze będzie taki bolący cierń przypominający o zawiedzionym zaufaniu.

PS. Nie wiem czy udało mi się zawrzeć tu wszystko, co chciałam. Ale mam nadzieję, że zrozumiecie sens. Ciągle czuję się jakoś "dziwnie" w takich tekstach. 

*Słownik internetowy