Kulturalne narzekanie #3 - Brak zainteresowań – to możliwe?

*Tekst powstał po rozmowie z pewną koleżanką jakiś czas temu, ale dalej uważam, że jest aktualny.

Zdarzyło mi się spotkać trochę takich osób w życiu, zwłaszcza w ostatnich latach, które najzwyczajniej w świecie przyznają, że nie mają żadnych zainteresowań. Każda taka deklaracja zwyczajnie mnie szokuje, bo sama zainteresowań mam tyle, że na wszystkie nie starcza mi czasu, albo realizuję je jednocześnie z uszczerbkiem dla każdego z nich. Wyobraźcie więc sobie moją minę, gdy ktoś serwuje mi taki tekst „ale ja się niczym nie interesuję”, „nie mam zainteresowań”.

Uważacie, że to możliwe? Bo ja nie. Przecież zawsze jest coś, co nas interesuje bardziej niż inne rzeczy. Jestem w stanie zrozumieć, że ktoś nie czyta książek, bo na przykład zajmuje się mechaniką samochodową i ona pasjonuje go w takim stopniu, że na nic innego nie wystarcza czasu. Rozumiem też, że nie każdy jak ja lubi wystawy, koncerty, spotkania autorskie czy zwiedzanie. Ale przecież może interesować się gotowaniem czy ogrodnictwem. Skąd więc w dobie internetu, powszechnego dostępu do źródeł i informacji brak zainteresowań? 

U niektórych młodych ludzi zauważyłam zwyczajne lenistwo, rozumiane jako brak jakiejkolwiek chęci zgłębiania wiedzy i poszerzania horyzontów. Codzienne kilkugodzinne przesiadywanie na portalach społecznościowych, przeglądanie serwisów z nowymi obrazkami i filmikami, stron plotkarskich i kilku innych. Jeszcze da się to zrozumieć, gdyby było jakimś przerywnikiem, ale są osoby, dla których to jedyne strony na które w ogóle zaglądają. Niektórzy nawet szczycą się tym, że nic poza tym ich nie interesuje. 

Jedna ze znajomych przyznała, że posiadanie zainteresowań wiąże się ze zbyt wieloma wyrzeczeniami, bo przecież trzeba wydać trochę pieniędzy, poświęcić czas...który jej zdaniem można zwyczajnie przeznaczyć na nicnierobienie. Ona więc wybiera nudę, która nic jej nie kosztuje (mimo, że cały czas na nią narzeka) niż np. pogłębianie pasji kulinarnej, która jak na razie ogranicza się do oglądania programów kulinarnych w popularnej telewizji. 

Wiele takich osób poznałam na studiach - które chociaż w założeniu są dla osób bardziej ambitnych, chętnych do rozwoju itd. – nie raz musiałam się mocno namęczyć, by namówić je na wyjście, gdzieś poza bar czy akademik. Później już przestałam, bo to niczego nie dawało. Nie zaszczepiłam w nich zainteresowania, ponieważ każda propozycja wciąż wypływała ode mnie, a znajomi nawet nie spróbowali wyszukać ciekawych wydarzeń. Zadziwiające, ale prawdziwe. 

Nawet sobie nie wyobrażacie – i zwyczajnie nie polecam – wybierania się w podróż z osobami, których nic nie interesuje. To zwyczajny koszmar i dla nich i dla Was – Wy będziecie chcieli wychodzić, zwiedzać, korzystać z tej podróży, a Wasi znajomi tak naprawdę najczęściej zajmują się tylko piciem, imprezą i jedzeniem. Wzajemnie będziecie się unieszczęśliwiać, raz przeżyłam coś takiego i nigdy więcej nie zdecyduję się na to, już wolę podróżować sama. 

Mam jednak nadzieję, że to nie świat i ludzie się tak zmieniają, tylko ja mam zwyczajnego pecha i trafiam na takie jednostki. Ufam, że wszyscy przeładowani zainteresowaniami, jak ja, wychowają lub planują wychowywać kolejne pokolenia otwarte na świat i chcące chłonąć wiedzę.