"Wayne Rooney. Moja historia" W. Rooney

Wydawnictwo: Sine Qua Non
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Michał Pol
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 299

Wayne Rooney jest młodym piłkarzem, który osiągnął już naprawdę wiele w zawodowym futbolu. Na co dzień reprezentuje Manchester United i reprezentację Anglii. Do tego pierwszego klubu mam niejaki sentyment z powodu mojego narzeczonego, który od dawna mu kibicuje. Sama nie przepadam za angielską piłką, jest dla mnie zbyt techniczna, a nawet momentami nudna, jednak podziwiam poziom na jakim stoi większość drużyn z tego kraju i z ciekawością obserwuję emocjonującą walkę o mistrzostwo oraz najlepiej punktowane miejsca w tabeli (szansa na bezpośrednią grę w LM czy LE).  

Wayne ma w tym momencie 27 lat, a opisywana książka jest zaledwie jedną z pięciu autobiografii, które do tej pory popełnił. Biorąc pod uwagę to, jak daleko we wszystkich rozgrywkach zazwyczaj zachodzi MU, i o ile piłkarz zachowa formę, jest szansa iż powstanie jeszcze kilka tomów jego historii. „Wayne Rooney. Moja historia” dotyczy czasów jeszcze sprzed urodzenia małego Rooney’a, przez jego dzieciństwo, kibicowanie, a później gry w Evertonie, z którego w niebyt miłej atmosferze odszedł do Manchesteru United. Piłkarz pisze zarówno o swojej karierze, jak i o rodzinie oraz życiu osobistym. To, czego dokonał do zaledwie 21 roku życia, naprawdę robi wrażenie. Niestety jego młodość nie zawsze była tak radosna i piękna, jakby chciał, często to nawet on sam był powodem swoich problemów. Czuje się jednak, że gra w piłkę, to jest to, co Wayne chce w życiu naprawdę robić. 

Podobnie jak w kilku innych książkach wydawnictwa Sine Qua Non znalazłam wiele błędów: literówki, powtórzenia, a nawet rzeczowe, że o interpunkcyjnych już nie wspomnę. Trochę mnie to przeraża z racji tego, że tekstu naprawdę nie jest wiele, a objętość książki „napędza” sztucznie większa niż w pozostałych ich publikacjach czcionka. Sam tekst także nie jest dziełem literackim, ba, nie jest nawet bardzo dobrą autobiografią, szczególnie pod względem technicznym. Dobrze by było, gdyby ktoś poza autorem i samymi redaktorami na nią spojrzał – Rooney kilka razy w tekście się powtarza, wraca do tych samych spraw, i niestety nie w postaci odnośnika, ale ponownego opisania danej sytuacji ze wszystkimi szczegółami, co na tak niewielkim obszarze tekstowym czytelnik bardzo łatwo zauważa. Nie jestem także zwolenniczką pisania autobiografii na tak wczesnym etapie, szczególnie, gdy na siłę jest ona rozciągana – niestety prawdopodobnie z uwagi na korzyści finansowe. 

Niemniej cieszę się z kolejnej książki o tematyce piłkarskiej wydanej w Polsce, lubię czytać o piłce, może trochę mniej niż ją oglądać, ale jednak zawsze to jakaś namiastka kontaktu z ukochanym sportem. Fragmenty w całości dotyczące Evertonu, Manchesteru i reprezentacji Anglii to najmocniejsze argumenty za tym, by sięgnąć po autobiografię Rooney’a.